واقعیت افزوده (Augmented Reality) یک لایه دیجیتالی از محتوا است که از دوربین موبایل، تبلت، وب کم، عینک و. . . روی عکس یا محیط قرار می گیرد و به این طریق اطلاعات و یا اشیاء جدیدی را به محیط واقعی اضافه می کند. این لایه در مواردی می تواند در تعامل با کاربر باشد و دستوراتی را از محیط واقعی دریافت نماید. واقعیت افزوده یک نمای فیزیکی زنده، مستقیم یا غیرمستقیم (و معمولاً در تعامل با کاربر) است، که عناصری را پیرامون دنیای واقعی افراد اضافه می‌کند. این عناصر بر اساس تولیدات کامپیوتری که از طریق دریافت و پردازش اطلاعات کاربر توسط سنسورهای ورودی مانند صدا، ویدئو، تصاویر گرافیکی یا داده‌های GPS می‌باشد ایجاد می‌شود. واقعیت رایانه‌ای مفهوم کلی واقعیت افزوده‌است. در واقعیت افزوده معمولاً چیزی کم نمی‌شود بلکه فقط اضافه می‌شود. همچنین واقعیت افزوده تا حدودی شبیه به واقعیت مجازی است که توسط یک شبیه ساز، دنیای واقعی را کاملا شبیه سازی می‌کند. در واقع وجه تمایز بین واقعیت مجازی و واقعیت افزوده این است که در واقعیت مجازی کلیهٔ عناصر درک شده توسط کاربر، ساخته شده توسط کامپیوتر هستند. اما در واقعیت افزوده بخشی از اطلاعاتی را که کاربر درک می‌کند، در دنیای واقعی وجود دارند و بخشی توسط کامپیوتر ساخته شده‌اند. در این حالت نرم افزار واقعیت افزوده بر روی گوشی هوشمند نصب و امکانات واقعیت افزوده را به گوشی شما اضافه می کند. تصاویر توسط دوربین گوشی هوشمند به عنوان ورودی به نرم افزار واقعیت افزوده داده می شود و پردازش تصویر انجام شده و متناسب با آن، اطلاعات دیجیتالی که می تواند تصاویر، صدا و. . . باشد قابل استفاده می باشد. در واقعیت افزوده بخشی از اطلاعاتی که کاربر درک می کند، در دنیای واقعی وجود دارند و بخشی توسط کامپیوتر ساخته شده اند. به طور مثال شما در حال مطالعه ی یکی از مجله های پر مخاطب هستید که در داخل یکی از صفحات این مجله، تصویر کوچک و متن مرتبط با سخنرانی ریاست جمهوری ایران در سازمان ملل چاپ شده است که با نصب نرم افزار واقعیت افزوده Arlive و نگه داشتن دوربین گوشی هوشمند خود بر روی تصویر کوچک، ویدیوی کامل این خبر را مشاهده نمایید. در واقعیت افزوده، عناصر معمولا به صورت بی‌درنگ نگاشته شده و به طور هوشمند مرتبط با عناصر محیطی می‌باشند، مانند نمایش امتیاز مسابقات ورزشی در زمان پخش از تلویزیون. با کمک تکنولوژی پیشرفتهٔ واقعیت افزوده (برای مثال افزودن قابلیت بینایی کامپیوتری و تشخیص اشیاء) می‌توان اطلاعات مرتبط با دنیای واقعی پیرامون کاربر را به صورت تعاملی و دیجیتالی به او ارائه کرد. همچنین می‌توان اطلاعات مرتبط با محیط و اشیاء اطراف را بر روی دنیای واقعی نگاشت. ایده اولیه واقعیت افزوده اولین بار در سال ۱۹۹۰ توسط توماس کادل کارمند بوئینگ مطرح شد.